14. Szaleję z zazdrości jak jesteś w towarzystwie tego, tego..

Thomas

Zajęty rozmową z siedzącym po drugiej stronie tylnych siedzeń autokaru, niejakim Krzysztofem I., momentalnie przekręcił głowę w stronę dochodzącego pytania. 

-Tosia? - zapytał nieco zdziwiony. - Co Ty tutaj robisz?

-Boże, Rześki, ale Ty nie ogarnięty jesteś. - Ignaczak palnął się w głowę i pokręci z niedowierzaniem głową. - Jak tak piękna młoda dama pyta się czy może, to robi się miejsce i mówi tak, oczywiście, że można. Nie nauczyłeś się jeszcze tego? 

-Spokojnie, jak nie mogę to sobie usiądę..

-Nie, nie. Siadaj bez obaw. - podrapał się speszony po karku i zabrał nogę z siedzeń obok niego. - Więc teraz możesz mi powiedzieć, co tutaj robisz?

-Zamiast się cieszyć, że jestem, to marudzisz. - mruknęła siadając pomiędzy libero, a przyjmującym. 

-Kurek, znalazłbyś sobie wreszcie miejsce, bo nigdy przez Ciebie nie ruszymy! - Krzysztof podniósł się i krzyknął na cały autobus, a jego kolega już chciał coś powiedzieć po odwróceniu się w stronę libero, jednak widząc rozmawiającą i śmiejącą się Tośkę z Amerykaninem zmierzył go jedynie wzrokiem i zajął pierwsze lepsze miejsce. 

-Jesteś zmęczona. - mruknął zerkając na nią. - Może się prześpij, a jak będziemy na miejscu to Cię obudzę.
-Ta, jasne. - wymamrotała powstrzymując ziewnięcie. - A obudzę się i będę miała całą twarz pomalowaną, nie dziękuję.
-Przy mnie jesteś bezpieczna.
-Ty, Rześki, nie romansuj tutaj przy wujku Krzysiu. - libero wyszczerzył się mrużąc oczy. - Musisz przejść najpierw rozmowę kwalifikacyjną.
-Że co?
-Tośka, spokojnie, wujek Krzysztof wszystko załatwi. - potarł dłonią o dłoń. - Muszę sprawdzić, czy nadaje się na Twojego ukochanego.
-To ja się chyba jednak prześpię, bo to będzie dłuuuuuuga i nudna rozmowa. - westchnęła opierając głowę o ramię przyjmującego. Ten jedynie spojrzał ukradkiem na obserwującego ich Kurka i delikatnie uniósł kąciki ust ku górze.

Antonina

Wybiegła przed hotel i przywitała się po raz kolejny tego dnia z Thomasem. Delikatnie się uśmiechnęła, gdy ten ujął jej dłoń i delikatnie za nią pociągnął. Starała się wyciągnąć od niego, gdzie idą lecz nie chciał powiedzieć ani słowa. Jedynie westchnęła na jego protesty i spokojnie szła obok niego. Dopiero po chwili zorientowała się, że prowadzi ją do jednej z najlepszych Gdańskich restauracji. Weszli do środka, zajęli zarezerwowany wcześniej przez przyjmującego stolik i zamówili czerwone wino i coś do jedzenia. Gdy wszystko zniknęło z talerzy spojrzała na niego pytającym wzrokiem, a on gestem dłoni przywołał kelnera, coś szepnął do niego, a po chwili przy stoliku pojawił się jakiś grajek ze skrzypcami. Amerykanin wyciągnął z kieszonki małe, kwadratowe pudełeczko, uklęknął na kolano i otworzył je.

-Antonino, czy..

-Wstawaj Tosia, już jesteśmy. - szturchnął ją za ramię i delikatnie się uśmiechnął.

-Już, tak szybko? - mruknęła zasłaniając dłonią buzię, aby nie ukazać przed Thomasem swojego uzębienia. 

-Tak, już dojechaliśmy. 

-Przepraszam, nie powinnam była zasypiać. - westchnęła. - Pewnie było Ci niewygodnie.

-Z Tobą..- pochylił się nad jej uchem. - Nawet na podłodze byłoby wygodnie.

-Dobra zakochańce, wyłazić mi stąd, bo nie zostawię Was samych tutaj, jestem jeszcze za młody na dziadka. - Igła przejechał dłonią po włosa, a ona wraz z przyjmującym zaśmiała się. 

-Tośka, zaczekaj. - dotarł do niej głos Bartosza, więc odwróciła się w jego stronę. 

-Co się stało?

-Jeszcze się pytasz, co się stało? - weszli do windy, a po chwili drzwi się zamknęły. - Nie widzisz, że szaleję z zazdrości jak jesteś w towarzystwie tego, tego..

-Nie kończ tego nawet i daruj sobie. - niemal krzyknęła. - Myślałam, że sobie odpuściłeś. 

-Jak mogę sobie odpuścić? Szaleję na Twoim punkcie, Tosia. - opuszkami palców przejechał po jej policzku, przysunął się bliżej niej co sprawiło, że oparła się plecami o ścianę windy. 

-Bartek, zostaw mnie. 

-Ćsii.. - uciszył ją przykładając wskazujący palec do jej ust. Zaczesał kosmyki jej włosów za uszy, pochylił się i musnął jej wargi. Starała się go odepchnąć, jednak nie miała wystarczająco siły. Z odsieczą przyszedł jej charakterystyczny dźwięk otwierających się drzwi. Kiedy się odsunął od niej zamachnęła się i z całej siły uderzyła go w policzek. 

-Jesteś dla mnie nikim. - powiedziała ze stoickim spokojem i otarła spływające po policzkach łzy, po czym wyszła z windy. 

Ktoś próbował się dostać do jej pokoju, jednak nie miała ochoty na widywanie kogokolwiek. Ciągle miała przed oczami sytuację z windy. Łzy same napływały do jej oczu, by po chwili znaleźć ujście na jej policzkach i tworzyć swoje własne ścieżki, aż do momentu kiedy opadły na poduszkę. 

-Wiem, że tam jesteś, wpuść mnie. - usłyszała dobrze znany głos zza drzwi. Niechętnie podniosła się z łóżka i otworzyła drzwi. - Boże, Tosia! Co się stało?  Ktoś coś Ci zrobił? 

-Chciałeś coś ważniejszego czy po prostu miałeś kaprys przyjścia do mnie, wujku? - tak, już od dawna mówiła do libero wujku, jemu to nie przeszkadzało i jej też nie. 

-Powiesz mi co się stało? - usiadł na brzegu łóżka. - Rześki się martwił o Ciebie. 

-Jeszcze on.. - schowała głowę w poduszkę.

-Myślałem, że dobrze się dogadujecie.. 

-Bo tak jest, ale boję się co zrobi, jak się dowie.. - zacięła się słysząc pukanie do drzwi. Libero podszedł do nich i otworzył je. 

-Tośka, waliłem w te drzwi i waliłem, a Ty nie otwierałaś. - mruknął niezadowolony wchodząc w głąb pokoju. - O matko! Co Ci się stało? Ktoś Ci coś zrobił?

-Też staram się tego dowiedzieć, ale nie chce pisnąć nawet słowa. 

-Nie powiem nic, bo zrobicie jakieś głupstwo. - otarła spływające po policzkach łzy. 

-Mów. - Ignaczak nieco się zdenerwował, a ona tylko westchnęła.

-Bartek.. On.. Nie wiem co w niego wstąpiło.. 

Nie zdążyła nawet powiedzieć co się stało, co zrobił, a przyjmujący wybiegł z jej pokoju jak oparzony. 

InaccessibleGirl: Jest czternastka, trochę taka bez sensu, bez składu i ładu. Pisana na szybko. I chyba coś się we mnie wypala, niestety.  Ocenę rozdziału zostawiam Wam. Ale coś czuję, że zachowanie Bartosza się Wam nie spodoba, cóż.. :D. 

Przetrwałam tydzień na uczelni, ale już mam dość. Byle do świąt! ;)

Do następnego! ;) ;*