5. Nie chcieliśmy go sprzedać.

Nie mogła spać tej nocy. Przejmowała się tym, że trener obwini ją o tę bijatykę pod klubem, a ona przecież chciała tylko pomóc w aklimatyzacji nowego zawodnika. Wzięła chłodny prysznic, aby zmyć trudy nieprzespanej nocy. Założyła dres i bokserkę. Włosy spięła w koka i po cichu zeszła na dół, aby nie obudzić gościa. Zaszyła się w kuchni i zabrała się za smażenie swojej ulubionej jajecznicy. Oczywiście pomyślała o Thomasie i usmażyła jej nieco więcej. Koszyk z pieczywem postawiła na stole, tak samo zrobiła z dwoma talerzami i sztućcami.
-Fuck! - usłyszała słynne angielskie słowo wraz z hukiem. Szybko przemieściła się z kuchni do salonu.
-Nic Ci nie jest? - starała się stłumić swój śmiech, jednak nie bardzo jej to wychodziło.
-Nie, w porządku. - podrapał się po głowie i podniósł się z podłogi. - Gdzie jestem?
-U mnie w domu. - westchnęła.
-Antonina, tak?
-Może być Tośka. - posłała mu ciepły uśmiech. - Jesteś głodny?
-Nie wiem czy coś uda mi się zjeść, strasznie głowa mnie boli. - starał się podnieść, ale coś kiepsko mu to wyszło.
-Wiesz, trzeba było jeszcze na drogę wziąć sobie pół litra. - mruknęła pod nosem. - Jak zgłodniejesz to w kuchni będę.
-Powiedz mi, jak ja się tutaj znalazłem? - trzymając się za głowę usiadł przy stole. - Bo jakoś nie bardzo pamiętam.
-Bartek nas przywiózł. W sumie chciał Cię odwieźć do domu, ale po tej bijatyce w klubie ktoś musiał przemyć Twoje rany. - wskazała dłonią na jego rozcięty łuk brwiowy. - A no tak, bójki pewnie też nie pamiętasz.
-No nie bardzo.. - westchnął drapiąc się po głowie. - Mmmm, genialnie pachnie, mogę trochę?
Nie odpowiedziała nic, tylko z patelni przełożyła jajecznicę na drugi talerz. Swój odłożyła do zmywarki, tak posiadali w domu taki sprzęt, jednak rzadko go używali. Z półki wyciągnęła koszyczek z lekami i do ciepłej wody wrzuciła jedną pastylkę. Szklankę położyła obok talerza przyjmującego.
-To powinno Ci pomóc na kaca. - zaśmiała się.
-Kurcze, macie cholernie mocny ten alkohol tutaj.
-Wiesz, mi jakoś nic nie jest. Po prostu trzeba umieć dozować to co się piję, a nie słuchać głupiego Nowakowskiego, który namawia na picie wódki. Następnym razem przemyślisz kilka razy, dojdziesz do wniosku, że Nowakowski jest głupim kretynem i dopiero później napijesz się jakiegoś alkoholu.
-Nie przepadasz za gościem, co? - zerknął spod, tak zwanego, łba i delikatnie się uśmiechnął.
-Idę otworzyć, pewnie Bartek przyjechał. - podeszła do drzwi i otworzyła je. Przywitała się z Drzyzgą i Kurkiem, po czym zaprosiła ich do środka. - Już po porannym treningu?
-Mhm. - mruknęli w tym samym czasie.
-Trener pytał się o zgubę?
-Nie, w ogóle nie zauważył jego nieobecności. - odparł rozgrywający z wyczuwalną ironią.
-Fabian chciał przez to powiedzieć, że nie chcieliśmy go sprzedać, bo sprzedawczykami nie jesteśmy co to to nie,  i trener kazał nam biegać dodatkowo pięćdziesiąt okrążeń.
-Przepraszam, na prawdę Was przepraszam. - westchnęła opadając na kanapę. - Nie chciałam aby tak wyszło.
-Przyjechaliśmy go odebrać. - Kurek usiadł obok niej. - Rzeźki, jesteś gotowy? Zbieramy się. - spojrzał na nią. - Tosia, widzimy się później?
-Spoko. W tej kawiarni co zawsze, hm?
-Po naszym popołudniowym treningu, pasuje?
-Nie ma problemu. - posłała mu ciepły uśmiech.
Odprowadziła swoich gości do wyjścia. Pożegnała się z nimi, a Bartoszowi jeszcze raz podziękowała, przeprosiła go za ten trening i musnęła jego policzek. Pomachała im na pożegnanie, a kiedy zniknęli za zakrętem zniknęła za drzwiami.

Ubrała się w bardziej wyjściowe rzeczy. Postawiła na rozkloszowaną spódnicę i błękitną koszulę. Zrobiła delikatny makijaż, a włosy jedynie przeczesała pozwalając im swobodnie opadać na ramiona. W przedpokoju spojrzała jeszcze do lusterka, założyła czarną ramoneskę, a nogi wsunęła w balerinki. Zabrała torebkę i wyszła zamykając drzwi. Po kilkunastu minutach drogi dotarła do swojej ulubionej kawiarenki w centrum Rzeszowa. Zajęła jeden z wolnych stolików i zamówiła sobie kawę mrożoną. Uwielbiała mrożoną kawę. Często robiła ją sama, jednak nie smakowała jej tak bardzo ja ta z kawiarni. Podziękowała kelnerce i wyjrzała przez okno. W oddali zobaczyła zbliżającego się Bartka. Kiedy wszedł do środka pomachała mu, przywołując w ten sposób do stolika. Przywitała się z nim całując go w policzek.
-Pięknie wyglądasz. - wyszerzył się.
-Kurek, nie słodź już tak, bo się porzygasz z tej słodkości. - zaśmiała się. - Jak po treningu? Oberwało się Thomasowi za.. No wiesz za co.
-Krótko mówiąc nie aż tak bardzo jak nam rano. - spojrzał na kartę i przywołał kelnerkę. Zamówił kawałek szarlotki i cappuccino. - Powiedział co się działo, ale pominął fragment z bójką.
-Czyli lepiej będzie jak nie będę się wynurzała przed nos Kowala.
-Spokojnie, nie powiedział, że też byłaś w tym klubie. - wytknął język i zabrał się za zajadanie szarlotki. - A my go poparliśmy. I wyszło z tego, że to nasza wina, bo my go namówiliśmy na tą imprezę i że to przez nas nie przyszedł na poranny trening.
-Bartek, przepraszam. Nie wiedziałam, że to tak wyjdzie. - westchnęła spuszczając wzrok w stolik. - Gdybym wiedziała to nie prosiłabym Was o pomoc.
-Nie martw się Antośka, trenerowi przejdzie. A mi się jakoś odwdzięczysz. - przeczesał palcami swoje nieco przydługie włosy.
-Misie to są w zoo. - wytknęła w jego stronę język po czym zaśmiała się.
Lubiła przebywać z Kurkiem. Lubiła jego towarzystwo. Zapewne dlatego, że traktowała go jak swojego starszego brata. W jego towarzystwie godziny mijały niczym minuty. W przeciągu jednego spotkania potrafili setki razy się obrażać i godzić. tak samo było tym razem. Nim się spostrzegli dochodziła godzina dziewiętnasta. Odprowadził ją do samochodu i pożegnali się całusem w policzek. Po dotarciu do mieszkania wzięła prysznic, ubrała dres i luźną koszulę, po czym usiadła na salonowej kanapie z książką w ręce.

Thomas

Wiedział jak dużo jej zawdzięcza. Zapewne gdyby nie ona to ta klubowa bójka nie zakończyłaby się na rozwalonym łuku brwiowym. Jednak nie miał odwagi, aby spojrzeć jej ponownie w oczu. Wstydził się? Tak, zdecydowanie było mu wstyd za ten wieczór i za ranek, kiedy ona była dla niego tak miła. Przemógł się dopiero wieczorem. Wiedział gdzie mieszka, bo przecież rano kiedy Bartek wraz z Fabianem odebrali go był już w stanie zapamiętać drogę. Odwiedził kwiaciarnię, kupił bukiet czerwonych róż i mimo iż został zwyzywany przez kwiaciarkę, że przychodzi kiedy ona już wszystko zamyka, nie ostudziło to jego zapału. Wsiadł w klubowy samochód i pojechał pod dom Antoniny. Zadzwonił, jednak nikt nie otworzył. Wsiadł znów do samochodu i czekał, czekał aż w końcu nadjechał samochód, który rankiem stał na podjeździe. Nie odważył się od razu do niej podbiec. Siedział w samochodzie pięć minut, dziesięć, dwadzieścia, a może nawet pół godziny. Sam dokładnie nie wiedział. Dopiero kiedy spojrzał na zegarek zorientował się, że dobre czterdzieści minut przesiedział bez ruchu w aucie. Wysiadł i podszedł do drzwi. Wziął kilka głębokich oddechów i zadzwonił. Nie musiał długo czekać, po chwili drzwi się otworzyły.

-Cześć. - wydukał nieco speszony, co nigdy mu się nie przydarzało.

-Thomas? - zdziwiła się, była bardzo zdziwiona jego widokiem. Przecież był on zapewne ostatnią osobą, którą spodziewała się zobaczyć w swoich drzwiach.





Inaccessiblegirl: Mamy piątkę. Miała być wczoraj, ale jest dzisiaj. Jak to się mówi: złośliwość rzeczy martwych. Wczoraj nie miałam internetu, dlatego z takim opóźnieniem. Za błędy przepraszam, rozdział według mnie o niczym i beznadziejny, ale coś trzeba było wrzucić, prawda? :)
Pozdrawiam serdecznie! ;*
PS: Przypominam się o wpisywaniu w zakładkę informowani, ułatwi mi to informowanie Was! ;)