9. Jak lubisz się puszczać ze starszymi od siebie gośćmi to nie moja sprawa.

Stała niczym wryta w podłogę i wpatrywała się w zamknięte przez Bartosza drzwi. Zdziwiła się jego reakcją, bo przecież nie robiła nic złego.
-Może ja pójdę.. - podrapał się po karku chwytając za klamkę drzwi.
-Nie, nie. - chwyciła go za dłoń. - Chodź, zjemy obiad. Przecież nie może się zmarnować.
Zaprowadziła swojego towarzysza do jadalni, a sama przeszła do kuchni, skąd przyniosła lasagne. Postawiła ją na stole i nałożyła na talerze. Wspólnie życzyli sobie smacznego i zabrali się za jedzenie. Przez wcześniejszą scenę z Kurkiem, nie miała ochoty na rozmowę, dlatego zjedli w ciszy. Thomas to rozumiał, więc nawet nie zaczynał rozmowy. Kiedy zjedli, włożyła naczynia do zmywarki, a sami przeszli do salonu. Usiedli na kanapie.
-Nie wiem, nie mam pojęcia co się z nim stało. - westchnęła patrząc w jakiś bliżej nieokreślony punkt. - Jego zachowanie, jego reakcja.
-Tosia, spokojnie. - delikatnie się uśmiechnął. - Nie martw się, on jest po prostu zazdrosny o Ciebie, no i martwi się.
-Ale nie musi tego tak okazywać. I mówiłam już mu, że między mną a nim nigdy nic nie było i nigdy nic nie będzie.
-Skoro tak, to musi to w końcu zaakceptować i pozwolić Ci być szczęśliwą. - objął ją ramieniem i pocałował w skroń.
Jedynie westchnęła i podniosła się, aby podejść do komody, na której stał jej telefon, z którego wydobywał się cichy dźwięk Love me like you do. Przeprosiła swojego towarzysza i wyszła na taras odbierając telefon. Po dość krótkiej rozmowie wróciła do salonu.
-Thomas, przepraszam Cię, ale musisz już iść. - starała się najgrzeczniej jak tylko potrafiła, wyprosić przyjmującego.
-Coś się stało? - mruknął nieco zadowolony, kiedy odprowadzała go do drzwi.
-Nie, po prostu musisz już iść, przepraszam. - westchnęła naciskając klamkę i otwierając drzwi. Musnęła jego policzek i spojrzała w jego oczy.  - Wszystko Ci wyjaśnię, obiecuję. A teraz idź.
Odetchnęła z ulgą, kiedy wyszedł. Musiała go wyprosić, przecież jej ojciec nie lubił, kiedy zapraszała do ich rodzinnego domu siatkarzy z rzeszowskiego klubu, zawsze mu to przeszkadzało.Nie miał nic przeciwko temu, że się z nimi kolegowała, jednak nie aprobował faktu, że przebywają u niego w domu.

-Tatku, w końcu wróciłeś! - przytuliła się do ojca witając go w drzwiach i musnęła jego policzek.
-Nie uwierzę, że po kilku dniach aż tak bardzo się za mną stęskniłaś. - zaśmiał się obejmując ją ramieniem. - A gdzie jest ten, którego mam przegonić tym razem?
-Tato, jestem już dorosła, daj spokój. - zaśmiała się, a po chwili dołączył do niej ojciec. - Udało Ci się wszystko załatwić?
-Tak, poszło po mojej myśli. I jak na razie nie mam w planach wyjazdu i zostawiania Ciebie na pastwę losu. - usiadł na salonowej kanapie.
-Powtórzę to jeszcze raz, jestem już dorosła. - krzyknęła z kuchni nalewając do filiżanki kawy. - Dam sobie radę, nie musisz się tak o mnie martwić.
-Zawsze będziesz moją małą córeczką, kochanie. - westchnął, po czym zamoczył usta w czarnym napoju.

Thomas

Szanował jej prośbę o to, aby opuścił jej dom, jednak nie mógł tak po prostu odjechać nie wiedząc dlaczego go wyprosiła. Jednak kiedy zobaczył, że wita się ze sporo starszym mężczyzną, w dodatku z mężczyzną, którego on sam znał, zrozumiał wszystko, a bynajmniej tak mu się wydawało. Odjechał z piskiem opon i to był dla niego koniec znajomości z Antoniną.

Minęły dwa tygodnie, a on żył przez ten czas w monotonii. Z mieszkania wychodził na trening, po którym wracał do swoich czterech ścian. Popołudniu była zupełnie tak samo, ale wieczorem spotykał się z kolegami z drużyny. Wychodzili do klubu czy wraz z ich partnerkami szli do kina na jakiś denny film. Tym razem było tak samo.
-Klub czy kino? - Fabian zerknął przez ramię na swojego kolegę.
-Może tym razem chodźmy na piwo? - wszyscy zgodnie pokiwali głowami.
Po kilkunastu minutach drogi dotarli do jednego z najlepszych rzeszowskich klubów. Zajęli jedno z wolnych miejsc i od razu zamówili po drinku.
-Bartek dalej jest na Ciebie cięty? - Dryja zaczął temat, którego nikt nie chciał poruszyć.
-Wisi mi to.-wzruszył beznamiętnie ramionami i dopił drinka do końca. -Sorry, ale muszę już iść. Na razie.
Wyszedł z klubu, złapał taksówkę i znów zniknął w swoich czterech kątach.

Antonina

Nie za bardzo rozumiała ostatnie zachowanie Thomasa. Relacje między nimi były dobre, a nawet bardzo dobre do momentu, kiedy wyprosiła go z domu. Chciała z nim wyjaśnić to wszystko, jednak ostatnimi czasy była strasznie zaganiana: zajęcia, wolontariat i sporo innych rzeczy miała na głowie. Dlatego cieszyła się z wolnego dnia, z powodu choroby profesora, z którym miała zajęcia przez cały dzień. Podniosła się z łóżka i od razu weszła do łazienki, gdzie się ubrała w jeansy i beżowy sweterek. Zrobiła delikatny makijaż i zakładając na nogo botki zeszła na dół. Ojca już nie było w domu. Miał spotkanie na Podpromiu. Zabrała ramoneskę i wyszła zamykając drzwi na klucz. 

Przywitała się z ochroniarzem i bez problemu weszła do środka. Przywitała się ze spotkanymi zawodnikami, którzy akurat wracali do szatni ze skończonego porannego treningu. 

-Fabian, jest Thomas? - szepnęła tak, aby nikt nie usłyszał o co pytała rozgrywającego.

-W szatni, powiedzieć mu, że przyszłaś? - kiwnęła przecząco głową.

-Nie, poczekam na niego tutaj. - mruknęła siadając na jednym z krzesełek. 

Czas dłużył jej się nie miłosiernie, a Thomas był jedną z ostatnich osób, które wyszły z szatni. 

-Thomas, poczekaj. - chwyciła go za dłoń, kiedy ten widząc ją nawet się nie zatrzymał. - Możesz mi wyjaśnić o co chodzi? 

-Co mam Ci wyjaśniać? - parsknął, a z szatni wyszła reszta zawodników na czele z Bartkiem i Fabianem. - Jak lubisz się puszczać ze starszymi od siebie gośćmi to nie moja sprawa. 

-Puszczać się? - poczuła jak do oczu napływają jej łzy. - O co Ci chodzi?

-Widziałem Was, rozumiesz? Widziałem! - niemalże krzyknął. - Daruj sobie głupie bajeczki i wytłumaczenia. On jest prezesem naszego głównego sponsora. Mogłaś od razu powiedzieć, że utrzymujesz się z jego pieniędzy. To wszystko wyjaśnia. 

-Ej, Rześki, daj spokój. - Fabian starał się go uspokoić. 

-Co się tutaj dzieje, panowie? - trener widząc zamieszanie na korytarzu starał się do wiedzieć o co chodzi. 

-Nic się nie dzieje, Panie Andrzeju. - mruknęła ocierając spływające po policzkach łzy. W oddali zobaczyła swojego ojca, którego przywołała skinieniem ręki.  - Tato, idziesz już do domu? Mogę się zabrać z Tobą? - ten kiwnął jedynie głową, a ona zwróciła się do nieźle wkurzonego Kurka. - Bartek, nie ma sensu się denerwować. Odpuść. 

Zostawiła osłupiałego Amerykanina i pomału znikała z pola widzenia zarówno przyjmującego, jak i reszty zawodników. 

InaccessibleGirl: Mamy dziewiątkę. Muszę przyznać, że ciężko mi się ją pisało, choć sama nie wiem dlaczego. Moje zdanie na temat rozdziału może być tylko jedno. Jednak ocenę pozostawiam Wam, kochane czytelniczki. :)

Już niebawem Puchar Świata. Nawet nie wiecie jak się cieszę, że obejrzę wszystkie mecze Polaków! Chociaż, cztery lata temu, miałam akurat w okresie PŚ praktyki, więc większość meczy i tak obejrzałam. ;D

JEŻELI JUŻ TUTAJ JESTEŚ, TO ZOSTAW KOMENTARZ, NAWET JEDNO ZDANIE POTRAFI ZMOTYWOWAĆ DO DALSZEGO PISANIA.

Pozdrawiam serdecznie! ;*